fikrimin ince gülü

İnsan kendini bulmak için kendinden kaçar mı ? Bilinmez . Lakin hep bir arayış için de olunduğu kesin . Bu arayış da hep ilk varılan yer nedense insanın iç dünyası oluveriyor . Ve Sanki hep bir yıkık döküklük için de yine de sağlam kalınmış bir yer var da onu bulup onun üzerinde temel atmayı amaçlar gibi bir hale giriveriyor . Ama bilemiyor ki temeli zayıf olan bir yere yeniden bir temel atıp da bir şey inşa edilmez. Lakin hattamız bu ya..  Yıkıp geçiyor , mahfedip de arkada nasıl bir kırıklık ve yıkıklık bırakıyoruz diyemeden düşüncesizce yola devam ediyoruz . Zaman gelir de yıkıp mahfoluyoruz da o günde anlamıyoruz Ah'lar diyarında bir diyar da yıkılıyoruz . Bilmediğimiz için de yanlış bir yol seçip de düşünceler diyarına bir perde aralıyoruz. Yanlış yollarda olunca yanlış çözümler oluveriyor istemsizce . Bu neden ile de Düşüncelerin sebebini bulup da çözüm aramaya kalkışmadan yep yeni bir düşünce silsilesi içinde kendini kaybetmeme savaşına giriveriyoruz. Oysa ki bek

İnsanoğlu... İlk varoluşundan beri daima birşeyleri elde etme , bir şeyleri sürekli olarak kovalamakta . Böyle sürüp giderken bir tek kendine odaklanmaz olduk. Öylesine amaçsızca sadece haz odaklı düşünmeden kalıplara sığınarak ve binlerce sebepler ardına sığınıp kendimizden uzaklaştık.  Uzaklaşınca mı ne oldu ? Her eve vardığımız da her odaya geçip kafamızı yastığa koyduğumuz da "nasıl bir gün sonuna geldik" demeden başka kişilerin yaşamlarına özenip öylece gün sonuna gözümüzü yumuverdik .  Hep aynı günler , saatler , dakikalar , yıllar aylar geçirip içten içe tüketik kendimizi sonrası da kapı kapı çalınan doktorlara bilmen kaç ilaçlar ile ömrümüzü daha da çürüverdik . Son demlere yaklaşınca da ölüm kapıyı çalınca bir bakış yaşanmışlıklara bakınca kalpte derin bir hüzün ile hayatımız sonlandırıldı... Böyle bir yaşam ister miydi insan bilmiyorum belki de kimse istemez ama herkes istemediği yaşamı yaşama peşinde .  Duyguları yok saydık , düşünceleri yok saydık